→
anachain
feoil anachain (15)
→
beo 1
Go méaduighe dia feoil bheo a's daoine slána [againn], a's nar fheice Dia feoil anachain aghainn.
+
→
anachain
Nar fheice Dia feoil anachain againn (féach síos tuille)
TUILLEADH (13) ▼
Nar thuga Dia feoil anachain dúinn (féach síos tuille)
Má itheann sé feoil, go mbadh feoil anachain í! (mallacht; eascaine).
Nar fheice Dia feoil anachain againn; nar thuga Dia feoil anachain dúinn (adéarfaidhe, dá mbeadh duine a' cur a chosa uaidh ag iarraidh feola, agus go h-áirid dá dtumnaigheadh sé an fheoil. Déarfaidhe freisin é nuair a chaillfí beithidheach nó muc ar a' gcomhursa).
Seán: Ag a' diabhal go raibh sib, nach bhfuair ruainne feola l'aghaidh an dinnéar (cé'n míádh a bhí orraí(b) etc. tuige sa míádh nach bhfuair sibh etc.); An Mháthair: Nar thuga Dia feoil anachain dúinn! (i.e. nar chailltear beithidheach ná muc dá'r gcuid!)
Cailleadh muc ar Sheán Sheumais indé, ní dhá roinnt leis é, agus go mbadh leis fhéin an fheoil anachain uainne!
Go gcoinnighe Dia feoil anachain uainn! = nar thaga an díleaghadh ar ar gcuid!
I bhfad uainn an fheoil anachain!
Má itheann muid feoil, nar badh feoil anachain í!
Má itheann muid feoil, nar leige Dia go mbadh le anachain í (nar leige Dia go mbadh feoil anachain í; go dtuga Dia nach feoil anachain í!)
Go dtuga Dia dhuit nach feoil anachain 'íosfas tú!
A chuid féin ag 'chuile chréatúr, agus ná raibh feoil anachain ag aon duine! = go bhfága Dia a chuid féin ag chuile chréatúr, agus ná raibh aon-fheoil anachain ag aon duine.
Ní raibh aon-fheoil ar a' mbaile sin ariamh ach feoil anachain, ní dhá roinnt leo(b) é!
Má itheann tú feoil go mbadh feoil anachain í! (eascaine).