Le strapadóireacht mhór, atá muid a' coinneál tighe a' bith anois, agus a bhfuil de dhula amach orainn.

Le strapadóireacht ad'eirigh liom an méid sin airgid a dheanamh amach (féach "strapadóireacht").

Bhí fiacha agus falamh orm an uair sin, agus gan pínn istigh ná amuigh agam. Is iomdha mo leithide eile a ghabhfadh agus a dhíolfadh an áit, agus glanadh leis. Ach d'fhan mé ag strapadóireacht liom. Míle buíochas le Dia, níl fear ar bith indon a rá inniu go ndlím pínn ruadh dhó

'Nuair a bhí a h-áilín sin ar aon-chéill agus í ag iarraidh a dtógáil le strapadóireacht, mo choinsias 's dar m'anam ba mhaith léithe aice an dearbhráthair sin le brughadh air. Ach ar an dá luath agus ar dhaingnigh sí isteach ins an saoghal roint níor fhan meas ar bith aice ar an dearbhráthair ná ar a bhean. Tá sí cho dúinte in a éadan anois, agus a bheadh sí in éadan an duine is fuide amach uaithe ins an tír. Is gránna an chaoi é sin — nach gránna — do dheirbhshiúr agus do dhearbhráthair

Is mór an míádh ar dhuine é 'nuair nach mbeidh a chuid ag dul dó. Ní ag comhaireamh na h-anachain é, d'imigh gamhain agus laogh agus trí cinn de bhainbh orainn anuiridh. Na fataí féin ní raibh siad ag dul duinn. Lobh siad ins an talamh orainn, rud nach ndearna siad ar aonduine eile ins an tír, arae b'an-bhliain fhataí a bhí ins an mbliain anuiridh. An uair a theigheas an saoghal in aghaidh duine mar sin, bhí sé cho maith dhó gan tada a dheanamh; ach go gcaithfidh duine a bheith ag strapadóireacht in a dheidh sin