Nuair a bhíos an píobán réidh calctha air, tá sé siúd in ann é a chur síos píobán an doichill. Murach go bhfuil, ní bheadh sé in ann an oiread de scaird a ól. Mo chroí ón diabhal, nach dtoillfeadh sé i ndabhach

Bhí sí ró-antlásach ag an mbia. Chuir sí an iomarca suas in éindí, agus chuaigh sé lena hanáil síos píobán an doichill. Chinn sé uirthi é a chur aníos, agus sheas sé ina muineál. Thosaigh siad ag bualadh boiseogaí sa dromán uirthi, ach dheamhan maith a bhí ann. Ní rug an sagart ar an mbean bhocht. Cnáimh a bhí sa ngeampa feola a chuir sí suas, a chniog í. Is maith nár mhór do dhuine a bheith ar a airdeall féin ag ithe a bhéilí. D'fheicfeá daoine agus bheidís chomh huafásach sin aige agus nach ndéanfaidís ach a shlamairt. Is mór an chontúirt é sin go sábhála Dia sinn. Ar aon chor, ní bhíonn aon mhaith sa mbeatha leis an ithe sin a thabhairt uirthi

Ná bac le píobán an doichill aige siúd! Níl an doicheall roimh bhia ná ól ag aon phíobán dá bhfuil aige siúd — agus leis an ól go mór mhór! Chuile shórt ach doicheall! Dhá n-óladh sé siúd thrína pholláirí é, gheobhadh sé an bolg amach, ná bíodh faitíos ort

Is deacair le rud a dhul síos sa bpíobán sin — píobán an doichill — mura mbeadh an iomarca anbhá ort ag slogadh. Má ghníonn tusa réiteach leat féin, mise i mbannaí nach dtiocfaidh aon cheo síos píobán an doichill

Chreidim go bhfuil an dá bhealach ann — an Daingean agus an Ceann — mar adeir an bádóir. 'Sé an píobán réidh píobán na beatha, agus an píobán eile — píobán an doichill — ceann na hanála