feamnaigh
—ainm briathartha: feamnú
—
a bheith le feamainn; dhá cur ar bruach nó amach ar na garrantaí le capall, asal nó eile; a bheith ag baint fheamainne agus dhá cur suas.
+–
An bhfuil sé ag feamnú aríst inniu? Le capall agus srathair?
Ag feamnú a ghabhfas mé amárach faoina bheith slán dúinn. Tá díol lae ar bruach agam, agus leasóidh mé an garraí sin thoir as láimh
TUILLEADH (4) ▼
Céard atá do chinnire fhéin a dhéanamh inniu? … ag feamnú bail ó Dhia air! Teastaíonn sin fhéin. Dheamhan sop a chuir muide amach fós i mbliana
Nuair a bhíodh muid ag feamnú fadó, dhá dtéiteá de léim den talamh ar an gcapall ar chúla na srathra, ba mhinic a bhainfeá léim rúitín aici
Más ag dul ag feamnú atá tú, ní mór duit failicín choirce a thabhairt don asal sin. Níl sé in ann mallaigh móra a thabhairt in aghaidh drocharda ar phutógaí folamha
'Sí an cheird is luar liom beo a bheith ag feamnú. Tá sí an-tsraimlí. Níl snáth ar mo chraiceann nach bhfuil fliuch báite de bharr mo lae, agus gan baol ar bith orm a bheith réidh léithe fós
feamnaigh in iontrálacha eile (7)
Chonaic mise forchosán ariamh ansin ag muintir an leathbhaile thoir nuair a bheidís ag feamnú as a gcuid fhéin den chladach. Bhíodh cead acu an bhearna sin atá le Garraí an Chladaigh aige a leagan amach ar an duirling. Is cosúil go bhfuil rún aige seo a gcoinneáil as, má fhéadann sé. Is groí an scéal é má fhéadann agus iad ag dul ariamh ann
Déarfainn gur sách fuarchúiseach a chuaigh sé 'na chladaigh inniu. Chuile cheird aige sin ach a chur ag feamnú
→
daigh
Tháinig daigh eicínt isteach faoi bhun m'easnacha anseo anuraidh agus mé ag feamnú, agus sheadaigh sí mé go dtí sé seachtainí ó shin. Nuair ab fhada liom go raibh sí ag imeacht, shoir liom go dtí an dochtúr, agus thug sé buidéal dom. Ó chaith mé an buidéal, níor airigh mé ó shin di
→
droim
Chinn uirthi an luascáinín feamainne a thabhairt aníos droim na trá. Rinne sí staic air. Is maith an capall í sin le dhul ag feamnú léithe
→
díchúis
Rinne sé díchúis dom. Leag sé a raibh de chlaíochaí ar na barra garbha agam agus gan a dhath údair aige leis, ach lá anseo ar iarr sé an carr orm le aistir móna a thabhairt abhaile. Ní raibh aon ghair agam a thabhairt dó an lá céanna thar laethantaí an domhain, arae bhí mé féin ag feamnú an lá céanna. Dúirt mé leis mura raibh aon dlús mór leis, é a fhágáil go dtí an lá dár gcionn, agus go bhféadfadh an carr a bheith aige ar feadh an lae. Ach d'imigh sé uaim mar a bhuailfeá ar an gcluais é. Ón lá sin go dtí an lá atá inniu ann, tá smut air liom