Má fhaigheann siad (gliomadóirí) fáfall ar bith, gabhfaidh siad amach. Dar príosta muise is deacair dóibh an droch-chreatlach seo a bharraíocht — lagan sa ngaoith; é ag ligean faoi

Lá de na laethanta deannachtacha sin i dtús an Aibreáin a bhí ann: laethantaí na seanbhó. Bhí mé ag fódú súileog fhataí i ngarraí Mh. G. Ar éigean saoil a bhí mé in ann seasamh ar an iomaire idir dhá ráig. Shantaigh mé míle uair a dhul abhaile, ach déarfainn liom féin aríst nuair a d'fheicfinn fáfall beag triomaigh aige, go mbaininn scaitheamh eile amach. Tháinig P. anuas an bóithrín agus chuir sé cara chainte orm. 'Cá'il tú ag dul,' adeirim féin. 'Síos ar snámh,' adeir sé. Shíl mé féin gur ag déanamh grinn a bhí sé, gur chuala mé aríst ag dream a bhí síos ag an gcladach nárbh ea. Ní raibh sé seachtain ón lá sin go raibh sé i mBéal Átha na Sluaighe (sa ngealtlann)

Is diabhlaí an tsíoraíocht atá sa druid féin nuair nach bhfuil sí caillte fós. 'Sí an saighdiúr is fhearr uileag acu í (de na héanachaí). Cheithre lá atá sí in ann maireachtáil sa sneachta, adeir siad. M'anam go bhfuil sí tugtha go maith inniu muis. Ach mar sin féin, ar an dá luath is a bhfaighidh sí fáfall ar bith, beidh sí ag tiomsacht aríst

Tá an spéir sin ó dheas ag dubhadh (dubhú) aríst. Ráig eile atá air. Chomh luath agus a gheobhas muid fáfall gabhfaidh muid abhaile. Níl gnaithe ar bith againn dhá(r) gcailleadh féin anseo