Céad slán do'n tsaoghal sin féin an uair a bhí muid in ar mbrithin (bithin — r. sciorrthach) óg. Bhí muid ins na déaga an uair sin. Shíl muid nach mbeadh muid in oirifeart go bráth, ag caitheamh píopa, ag ól, ag dul ag damhsaí. Is beag an tóir atá ar dhamhsaí indiu againn. Is amhlaidh é: 'nuair a chríonas an tslat, is deacair a sníomh in a gad …

Meastú céard a rinne sé le mo rópa indé — mo ghad maoil; é a ghearradh in a dhá leith

Níl teach ar bith roimhe seo, nach mbíodh creangadán annsin ann ar thaobh na teine, le éadach a chrochadh air. De'n dos mór a ghnídís é. A thabhairt isteach agus é a thriomú nó go stáluigheadh sé. Bheadh sé sin an uair sin cho roighin le gad. Ní fheicfeá aon-teach in do shiubhal ionnsaidhe nach mbeadh ceann ann. Tá agus fós is chuile cheann de na sean-tighthe, ach níl siad 'sna tighthe nuadha. Ach níl tada 'sna tighthe nuadha. Tá na crasógaí Bríde fhéin caithte in aer aca. B'fhoghainteach iad na creangadáin dar mo choinsias, ach tá daoine ro-leitheadach, ro-ghalánta anois le bacadh le rudaí de'n tsórt sin