Caithfidh mé na crúbáin sin a shocrú — cóir chuir a chur orthu leis an láí; na clascannaí iontu a dhíriú amach.

Tá na crúbáin íochtaracha siúd ar fad faoi uisce. Sceitheann siad i gcónaí le lán mhara rabharta.

Chaithfeá na crúbáin sin a fhágáil ann, arae tá íochtar an chúil rófhliuch, agus mura bhfágtar neart bealaigh ag an uisce aníos ó chlaise an tsrutha, d'éireodh an fuarlach ar na híochtair as éadan agus bheadh an cur ó mhaith.

Níl a fhios agatsa anois, le na hiomrachaí sin a tharraingt amach as a n-íochtar. Fágtar crúbáin ansin, agus ní mó ná mé fhéin atá in ann a dhéanta.

Tá fataí maithe ar na huachtair, ach maidir le na híochtair agus le na crúbáin eile siúd, tá siad lofa fré chéile orthub.

Beidh iarracht maith againn ar thaobh ó thuaidh gharraí an chladaigh amárach faoina bheith slán dhúinn. Tá sé deargtha againn cheana soir chomh fada le na crúbáin, agus ní aireoidh muid an méid eile má fhaigheann muid freastal.

Is gearr an mhoill a bheadh orm an cúl a fhódú murach na crúbáin sin. Ach bíonn siad sin meata thar na hiomrachaí díreacha.

Tá na crúbáin siúd deacair, arae tá siad ina moirt le uisce agus tá sreangannaí broimfhéir iontub, agus fhóbair go gcinnfeadh sé ort an láí a chur thríothub chor ar bith.

Is beag an tairbhe a bheas agat ar na crúbáin fhliucha sin ar aon nós. D'éirigh an tuile mhór orthub faoi Bhealtaine.

Ní mórán le gurbh fhiú do dhuine síolta a chur amú chor ar bith le na seanchrúbáin bhradacha sin, murach go mbeadh leisce ort iad a fhágáil i do dhiaidh.