Droch-chríoch air, murab é a chaithfeadh an bhail a chur air fhéin! (le ól)

Droch-chríoch orthub (bréagáin ag páiste, agus é ag déanamh torainn leo; agus ag bodhrú a raibh istigh) agat, nach n-éisteann leob uair eicínt agus suaimhneas a thabhairt do na daoine.

Droch-chríoch air fhéin agus ar a chuid asal, nach gceanglaíonn nó nach gceansaíonn iad, tharas iad a bheith ag imeacht faoin scoir mar sin chuile lá sa mbliain.

Droch-chríoch ar a sheanbhicycle aige! Dheamhan ceo le go dtabharfadh sé chuig an siopa thú le cruóig, agus diabhal aithne air ina dhiaidh sin nach fiú ór é.

Droch-chríoch orthub fhéin agus ar a gcuid dlí, mura deas an chaoi ar aos óg é nach bhféadfaidh siad cois a bhualadh ar phort aon oíche Domhnaigh sa mbliain, muran leob póilíos a bheith ar a dtí.

Ara droch-chríoch orthub mar mhná. Ná déan a samhailt chor ar bith liom. Ní beag dhóibh a bhfuil thar bharr a gcéille acub cheana, agus gan an cleas céanna a dhéanamh liomsa — shoraidh dhaob (díobh) mar mhná.

Droch-chríoch uirthi mar scillingín ghágach, murach leisce a dhul dhá caitheamh suas, ní thiocfainn ina coinne chor ar bith ('sé a raibh sé a fháil, scilling dole)

Droch-chríoch air agat. Breá nár lom tú in am é tharas a bheith dhá choinneáil ag seadachan ansin in do ghlaic! (cíonán nár tugadh in am)